Zvona na Crkvi Svetog Marka oglasiće se u nedjelju na 150 godina od smrti kneza Mihaila Obrenovića, rođenog 1823. godine u Kragujevcu. Srbija će odavanjem pošte pored sarkofaga tog velikog vladara i parastosom započeti državnu ceremoniju sjećanja na Mihaila, kneza koji svakog dana podsjeća na svoje podvige imenom. Jer je nezaobilazna za svakog i namjernika i Beograđanina ulica koja nosi njegovo ime, kao i okupljanje ili fotografisanje na Trgu kod konja, kojeg ponosno jaše srpski knez iz dinastije Obrenović. Sin knjaza Miloša i knjeginje Ljubice vladao je Srbijom kratko, od 1839. do 1842. i od 1860. do 1868. godine i ostavio nezaboravni istorijski pečat za sobom.
Bio je jedan od najznačajnijih novovjekovnih srpskih vladara čiju vladavinu je obilježilo dalje jačanje autonomije Beogradskog pašaluka u okviru Osmanskog carstva, kao i uspostavljanje čitavog niza značajnih institucija kulture, prosvjete i nauke. Bio je veliki zagovornik stvaranja saveza hrišćanskih država Balkana, a u cilju njihovog konačnog i potpunog oslobođenja od otomanske vlasti. Poslije tri godine vladavine, Mihailo je morao da napusti presto i Srbiju. Sa majkom je živio u Zemunu i Banatu do njene smrti, a onda u Beču, odakle je putovao po Evropi. Tragično je u drugoj vladavini Srbijom nastradao u atentatu u Topčideru, 10. juna (29. maja) 1868. godine.
Na presto je došao poslije smrti starijeg brata Milana (1839), koji je umro poslije samo mjesec dana vladavine. Kao mladi vladar nije se najbolje snalazio u složenim prilikama unutrašnjeg i spoljašnjeg položaja Srbije. Svrgnut je 1842. godine, a Skupština je izabrala za kneza Aleksandra Karađorđevića. Dinastija Obrenovića se vratila na vlast krajem 1858. godine. Knez Mihailo je došao po drugi put na presto poslije smrti oca, kneza Miloša, 14. septembra 1860. godine. Radio je na polju unutrašnje i spoljašnje politike sa devizom „Zakon je najviša volja u Srbiji”. Ustanovio je narodnu vojsku, snabdio je modernim naoružanjem i tako Srbiju učinio najjačom vojnom silom na Balkanu. Cilj mu je bio konačno oslobođenje Srbije od Turaka. Iskoristio je tursko bombardovanje Beograda 1862. sa Kalemegdana, pa ih je 1867. prisilio da uklone svoje garnizone iz Beograda i drugih srpskih gradova. Tako se 19. aprila 1867. Beograd zvanično odvojio od turskih okupatora i postao srpski grad, a ključevi prestonice predati su knezu Mihailu Obrenoviću, koji je na bijelom konju dojahao na kalemegdansku tvrđavu u pratnji srpskih vojnika. Okupljeni narod veselo je povikao: „Slobodni smo!” U toku ceremonije pročitan je carski ferman na srpskom i turskom jeziku, a kapetan Svetozar Garašanin zamijenio je turske stražare srpskim vojnicima. Ipak, najsvečaniji trenutak bio je kad se knez Mihailo popeo na bijelca i ponosno odgalopirao do konaka paše Ali Rize, gdje mu je organizovana čast. Iste večeri, knez je priredio veliki bal u zgradi Gradske opštine, a njegova rođaka Anka Obrenović okitila je sve dame posebnim kamelijama, naručenim iz Beča. Oni koji nisu bili pozvani na bal slavili su na gradskim ulicama, igrajući kolo uz srpsku i tursku muziku, prvi put poslije vjekova zatočenosti, slobodno vijoreći srpske zastave. Narednih dana oslobođeni su Šabac, Smederevo i Kladovo, čime je srpski narod ponovo počeo da gaji nadu o potpuno nezavisnoj zemlji i protjerivanju turskih okupatura.
Računajući na rat s Turcima, sklapao je saveze i sporazume s balkanskim državama – Crnom Gorom, Grčkom, Bugarskom i Rumunijom. Kada je već okončao pripreme za rat, ubijen je tokom šetnje u Košutnjaku, koja je u najdirektnijoj vezi sa njegovom ličnošću i posebno zanimljivim dijelom njegove biografija. Naime, Mihailo Obrenović bio je zaljubljive prirode, a objekti njegove žudnje nerijetko su bile bliske rođake. Prvi takav slučaj zabilježen je kad je imao 16 godina. Neposredno uoči dolaska na presto, otpočeo je flert sa dvije godine starijom sestrom od strica Ankom, ćerkom Jevrema Obrenovića. Knjeginja Ljubica je to presekla u korijenu, a istoriografi dozvoljavaju i mogućnost da je Anka bila ta koja je flert započela. Povijest o kneževom braku je poznata, oženio se 1853. godine mađarskom groficom Julijom Hunjadi, ali je ljubav među njima, iako je postojala, brzo iščilila. Nisu imali djece, a ona je tri godine poslije svadbe počela da ga vara sa jednim austrijskim grofom. Razveli su se poslije dvanaest godina braka. Nedugo zatim, Mihailo je obznanio namjeru da se oženi Ankinom ćerkom Katarinom, koja je tada imala šesnaest godina. Knez je bio zaljubljen do ušiju, ali mu djevojčica, po svemu sudeći, nije uzvraćala osjećanja. Za ovu je vezu odgovorna i Anka, odnosno njena ambicija da joj kćerka postane kneginja. Prema nekim izvorima, ćerku je šamarima primoravala da piše knezu ljubavna pisma. Kneževa čvrsta namjera da se oženi sestričinom izazvala je državnu krizu: Mihailo i Katarina bili su srodnici u petom koljenu, a Crkva takve brakove zabranjuje. Mihailo se na to nije obazirao, a kad mu se predsjednik vlade Ilija Garašanin usprotivio, penzionisao ga je.Sklapanje ovog braka omela je kneževa smrt. Ubijen je tokom jedne šetnje sa Katarinom i Ankom. Tom prilikom smrtno je stradala i Anka. Knez Mihailo je zvjerski ubijen, a atentatori da bi bili sigurni da je knez mrtav bukvalno su raskomadali njegovo tijelo. Tog 29. maja, odnosno 10. juna po novom kalendaru, knez Mihailo je krenuo da se preveze kočijama preko Košutnjaka, presreli su ga njegovi neprijatelji, braća Radovanovići, ubivši ga pištoljem, da osvete brata kojeg je knez posalo na robiju. Prema svjedočenju ubica, poslednje riječi kneza Mihaila bile su: „Dakle, istina je.”
M.Njeguš

Sin jedinac

Mihailo je za sobom ipak ostavio sina, doduše vanbračnog. Nakon flerta sa rođakom Jekatarinom (22 godine), drugom ćerkom gospodara Jevrema, koja je s njim ostala u drugom stanju i umrla u Beču 1948. godine na porođaju, Mihailo, koji tada ima 25 godina, ulazi u vezu sa Marijom Berghaus iz Rogaške Slatine, kojoj je srpski knez ubrzo dopustio da se uda za izvjesnog doktora Šustera. Godinu dana od početka veze rađa mu se sin Viljem, kršten kao katolik. Dječak je imao osam godina kad ga je Mihailo preveo u Srbiju, a sa 17 je prešao u pravoslavlje i uzeo ime Velimir Teodrović. Zrelo doba proveo je u Minhenu, a cijelo svoje imanje, koje je dobio zahvaljujući mitropolititu Mihailu i kneževoj sestri Petriji, testamentom je ostavio „srpskom narodu”, od palata po Srbiji do fonda za školovanje umjetnika – zadužbina Velimirijanum, a među čijim je poslednjim stipendistima bio glumac Ljubiša Samardžić. Poslednje pare iz fonda nesuđenog vladara bile su date 1971. godine, a Velimira, direktnog potomka kneza Mihaila,kralj Milan koji je nasledio vladarsko mjesto, nazivao je izjalovljenim pretendentom na presto Srbije. Velimir je i tada pomagao Srbiji kad god je mogao dajući velike pare u ratu sa Turcima, a potom i sa Bugarima. Ako bi neko neupućen vidio masivnu grobnicu Velimira Mihaila Teodorovića na Novom groblju u Beogradu na kojoj jednostavno piše „Narodni dobrotvor”, stekao bi samo djelimično tačnu informaciju o tom čovjeku, njegovom životu i značaju koji ima za srpski narod i istoriju.